Bożena   
Burgielska

adres korespondencyjny:
Polska
58-530 Kowary
ul. Sanatoryjna 11A 

Urodzona w Zgierzu w 1944 r. Studiowała na Wydziale Tkaniny w Państwowej Wyższej Szkole Sztuk Plastycznych w Łodzi. Dyplom otrzymała w 1970 r. Zajmuje się tkaniną artystyczną i przemysłową. Od 1969 r. pracuje zawodowo jako kierownik wzorcowni w Fabryce Dywanów w Kowarach. Do Grupy „10 X Tak" należy od 1979 r.

Udział w wystawach i plenerach. 
od 1979 Członkini Grupy Tkackiej 10 X TAK 

Uczestniczyła w Warsztatach Twórczych WT Kowary w latach  1974 - 2002.

Udział w wystawach zbiorowych m. in.: 
1970 - „Plastyka w przemyśle", Jelenia Góra 1974 - „Plastyka w przemyśle", Wrocław
1975 - I Międzynarodowe Triennale Tkaniny Unikatowej i Przemyslowej, Łódź
1977 - Poplenerowa Wystawa Tkaniny, Sopot
1979 - Plastyka Województw Południowo-Zachodnich, Jelenia Góra, Leg­nica, Wałbrzych,
Zielona Góra
1980 - „Polska'80", Dilsseldorf
1985 - 40-lecie Ziem Zachodnich i Północnych, Wrocław
1989 - Dorobek artystyczny pracowni projektowej Fabryki Dywa­nów „Kowary", Muzeum Włókiennictwa, Łódź.
1991 - „10 X TAK" - Textilkunst aus Polen, Tiibingen
Corocznie bierze udział w Targach Poznańskich; od 1988 r. w Targach „In­terfashion" w Łodzi

• Udział w wystawie XXX -lecie tkaniny na Dolnym Śląsku - Warsztat Twórczy - Kowary, Centralne Muzeum Włókiennictwa, Łódź, 12.VI. – 15.VIII.2003.

Prace w zbiorach: Muzeum Tkactwa Dolnośląskiego w Kamiennej Górze; Muzeum Włókiennictwa w Łodzi oraz w posiadaniu prywatnym w kraju i za granicą.

Jest laureatką wielu nagród i wyróżnień m. in. w konkursach tkanin wnętrzowych: 1970 - I nagroda; 1971 - dwie II nagrody, II nagroda i wyróżnie­nie; 1972 - trzy I nagrody, trzy II nagrody i dwa wyróżnienia; 1973 - II nagroda, trzy wyróżnienia; 1974 - dwie I nagrody i dwa wyróżnienia; 1975 ­medal na Triennale w dziedzinie tkaniny przemysłowej; 1989 - I nagroda i dwa wyróżnienia; 1990 - dwie II nagrody; 1991 - I nagroda w konkursie im. Agnieszki Sienkiewicz, Jelenia Góra.

BOŻENA BURGIELSKA - od 1979 roku należy do Grupy „10 x TAK". Indywidualna twórczość gobelinowa - jak mówi sama - stanowi dla niej konieczną rekompensatę etatowo wykonywanej pracy projektanta przemysłowego. Artystka po ukończeniu Wydziału Tkaniny Łódzkiej Wyższej Szkoły Sztuk Plastycznych objęła w 1969 roku funkcję kierownika komórki wzorcującej i projektanta równocześnie w Fabryce Dywanów w Kowarach. Jej przynależność do Grupy wiąże się ściśle z plenerowymi pobytami artystek wrocławskich w jej macierzystej fabryce.

Za działalność na polu wzornictwa uzyskała szereg medali i wyróżnień, gdyż należy do autorów licznych projektów dywanów przemysłowych o zdecydowanie indywidualnym wyrazie. Produkcji Fabryki w Kowarach na­dała odmienny charakter od innych polskich wytwórni. Artystka wprowadziła wzory oparte na własnej stylizacji roślin i na zastosowaniu układów geometrycznych przestrzegając przy tym ścisłej dyscypliny kolorystycznej chociaż miała do dyspozycji kuszące możliwości wyboru z ponad 50 tonów palety barw jakimi dysponowała fabryka. Jej umiejętności przestrzegania rygorów produk­cji są również godne podkreślenia.

Zapewne dlatego w gobelinie Burgielska poszukuje odmiennych wartości, jej prace w tej technice są świadomym przeciwieństwem dywanów zwłaszcza w warstwie kompozycyjnej. Gobelin wyzbyty rygorów tkaniny przemysłowej stwarza artystce możliwość „odreagowania", staje się dla niej synonimem swobody twórczej dającej upust fantazji. Autorka wyraża to najdobitniej w niespokojnych kompozycjach, powstających jakby z wirujących w przestrzeni elementów budowanych za pomocą drobnych kresek i plam. Kompozycje te odznaczają się dynamizmem wewnętrznym, barokową ruchliwością powierzchni i iluzyjną głębią. Ich abstrakcyjny charakter pozwala na dużą dowolność interpretacji.

Jakby w pewnym kontraście do niespokojnej kompozycji pozostaje stosowana przez autorkę pozbawiona wszelkiej agresji subtelna gama barw. Gobeliny powstają bowiem z bogatych melanżów różnobarwnej wełny, tworzących malarską mozaikę niczym impresjonistyczne obrazy. Artystka unika ostrzejszych zestawień budując powierzchnię z drobnych plam i pasm koloru jakby kładla farbę z palety na płótno delikatnymi pociągnięciami pędzla. Antynomia między dynamiką konstrukcji a spokojem i harmonią barw stanowi istotną cechę tej twórczości.