Międzynarodowy Plener Tkacki
"Warsztat Tkacki - Kowary”  

 

WT 1992        WT 1994      WT 1996   WT '2005 WT '2007 WT '2008 WT '2012

  dokumentacja z wycieczki do Pragi (Czechy) rok 1996

                                             

  dokumentacja z wycieczki do Pragi (Czechy) rok 1992

                 

Krótko o mieście PRAGA

Praga jest stolicą Republiki Czeskiej, położonej w sercu Europy. Czechy sąsiadują z Republiką Federalną Niemiec, Austrią, Słowacją i   Polską. Granice Republiki Czeskiej można przekroczyć korzystając z szeregu całodobowych przejść granicznych. Połączenie samochodowe, autobusowe, kolejowe i lotnicze jest bardzo dobre. Przy wjeździe na teren Czech wymagany jest paszport turystyczny o minimalnym okresie ważności 6 miesięcy. W stosunkach z większością państw europejskich i USA obowiązuje ruch bezwizowy. W razie konieczności wizy wydawane są przez placówki dyplomatyczne Czech w danym kraju. Są to wizy turystyczne na okres 30 dni lub wizy tranzytowe na 48 godzin. Językiem urzędowym w Republice Czeskiej jest język czeski, można porozumiewać się także po słowacku. Większość mieszkańców zna podstawy lub ma lepszą znajomość języka angielskiego lub niemieckiego. W hotelach, restauracjach, biurach turystycznych, obiektach zabytkowych oraz wielu sklepach i placówkach usługowych można się porozumieć w języku angielskim, niemieckim, ewentualnie po francusku. Język polski rozumiany jest przez wielu Prażan.

Praga jest jednym z dziewięciu miast, którym Unia Europejska nadała tytuł Europejskiego Miasta Kultury roku 2000. Autorką pomysłu nadawania tego tytułu była w latach osiemdziesiątych minister kultury Grecji, Melina Mercouri. Pierwszym miastem, któremu Rada Ministrów Kultury przyznała tytuł, były Ateny w 1985 r. Rada podkreśliła symboliczne znaczenie roku 2000, kiedy to w Europie nasilają się tendencje do integracji, nadając tytuł równocześnie dziewięciu miastom: oprócz Pragi znalazły się wśród nich Awinion (Francja), Bergen (Norwegia), Bolonia (Włochy), Bruksela (Belgia), Helsinki (Finlandia), Kraków (Polska), Rejkiawik (Islandia) i Santiago de Compostela (Hiszpania). Utytułowane miasta różnią się wielkością, liczbą mieszkańców, przeszłością historyczną i kulturalną oraz możliwościami finansowymi. Ich różnorodność symbolizuje w ten sposób jednolitą Europę, której bogactwo polega na odmienności regionów, narodów i kultur.

Stolicą Republiki Czeskiej jest największy zabytkowy zespół miejski na terenie tego kraju. Od 1992 r. praska starówka o powierzchni 866 hektarów wpisana jest na Listę światowego dziedzictwa kulturalnego i przyrodniczego UNESCO. W herbie Pragi umieszczone zostały słowa „Praga caput regni“. Z całą pewnością Praga na to zasługuje, ponieważ od chwili powstania odgrywała zawsze istotną rolę w dziejach narodu, kraju i Europy. Od średniowiecza cieszy się opinią jednego z najpiękniejszych miast na świecie. Określano ją mianem „złota“, „o stu wieżach“, „korona świata“, „kamienny sen“. Przez stulecia hołd Pradze oddawały ważne postacie. Oczarowani jej pięknem byli W. A. Mozart, L. van Beethoven, G. Apollinaire, P. I. Czajkowski, F. M. Dostojewski, A. Rodin, O. Kokoschka, brytyjska królowa Elżbieta II, papież Jan Paweł II i inni. Rodzinna Praga obecna jest w twórczości Jana Nerudy, Jaroslava Haška, Jaroslava Seiferta, Franza Kafki, Maxa Broda czy Egona Erwina Kischa. W Pradze nagromadzona jest wyjątkowa ilość zabytków, nad którymi góruje położony wysoko nad miastem Zamek Praski. Jest połączeniem wszystkich stylów i nurtów w sztuce. Zabytkowa starówka położna jest na obu brzegach rzeki Wełtawy i składa się z 6 dzielnic, dawniej odrębnych miast, które w XVIII w. uległy połączeniu. Są to dzielnice: Stare Miasto, Josefov (dochowana część dawnego Miasta Żydowskiego – obecnie część Starego Miasta), Nowe Miasto, Mała Strana, Hradczany i Wyszehrad. W Pradze skoncentrowana jest ogromna ilość obiektów zabytkowych, muzeów i galerii.
 
Informacje geograficzne:

Powierzchnia 496 km2
Ilość mieszkańców 1 178 600
Położenie geograficzne: 50°05' szerokości północnej, 14°27' długości wschodniej, wysokość nad poziomem morza 235 m (wartość przeciętna)
Czas - środkowoeuropejski (GMT + 1), czas letni - środkowoeuropejski + 1 (GMT + 2)
Klimat: przeciętna temperatura w ciągu roku 9,0°C, w okresie letnim - lipiec 19,0°C, w okresie zimowym - styczeń -0,9°C
Rzeka Wełtawa przepływa przez miasto na odcinku 30 km, w najszerszym punkcie mierzy 330 m
Starówka: Hradczany, Mała Strana, Stare Miasto z Josefovem, Nowe Miasto i Wyszehrad
Podział administracyjny: 22 okręgi administracyjne, 57 dzielnic
Napięcie elektryczne - 230 V


Historia

Dzięki korzystnemu położeniu geograficznemu Praga od najdawniejszych czasów przyciągała kupców z całej Europy. Już w początkach X w. rozwinęło się tu miasto z dużym placem targowych (Rynek Starego miasta) oraz dwiema twierdzami (Zamek Praski i Wyszechrad), z których to Przemyślidzi (pierwsi władcy) zarządzali swoimi lennami. Rządy Przemyślidów były krwawe. W 935 r. Książe Wacław został bestialsko (jak to wówczas) zamordowany przez swojego brata Bolesława. Dzięki śmierci w męczarniach Wacław został wkrótce kanonizowany i stał się popularnym świętym-patronem Czech. 

Lata niebywałego rozkwitu Praga przeżywała w średniowieczu, zwłaszcza za panowania Karola IV, króla niemieckiego i czeskiego, a od 1355 r. Cesarza Rzymskiego Narodu Niemieckiego. Karol IV z dynastii luksemburskiej pochodził jak nazwa wskazuje z terenów dzisiejszego Luksemburga. Pod rządami tego światłego władcy Praga przerosła swą wspaniałością i wielkością takie miast jak Paryż czy Londyn. Karol był fundatorem wielu instytucji i budowli w tym m.in. najstarszego uniwersytetu w tej części Europy (Uniwersytet Karola). Pierwszym czeskim rektorem był niejaki Jan Hus, kaznodzieja i reformator religijny. Przez tych, których chciał zreformować oskarżony o herezje i skazany na śmierć w 1415 r. poprzez spalenie. Jego egzekucja zapoczątkowała krwawe wojny husyckie. Ultraradykalny odłam husytów-taboryci (od miasta Tabor-siedziby) poniósł klęskę pod Lipanami w 1434 r. 

W XVI w. po serii nieudolnych monarchów tron Czech przejęła austriacka dynastia Habsburgów, która nie oddała władzy przez czterysta lat. Z niej m.in. wywodził się cesarz Rudolf II, miłośnik sztuki i nauki (w tym tajemnej). Dzięki temu szaleńcy Praga poznała idee renesansu. Tuż po jego śmierci, w roku 1618, miasto stało się widownią protestanckich rozruchów, które były bezpośrednią przyczyną wybuchu wojny trzydziestoletniej. Za jej przyczyną miasto zaczęło chylić się ku upadkowi, by odrodzić się jeszcze w XVIII w. Z tego właśnie okresu pochodzi wiele wspaniałych barokowych pałaców i kościołów. 

Wiek XIX był czasem odrodzenia narodowego Czechów. Wtedy wzniesiono Muzeum Narodowe, Teatr Narodowy i Rudolfinum. Miasto pozostawało nadal w obcych rękach. W 1918 r. miasto stało się stolicą niepodległej republiki Czechosłowackiej. Potem była już okupacja hitlerowska (bardzo łagodna) i cztery dekady komunizmu. W 1989 r. rozpoczęła się Aksamitna Rewolucja, obalająca komunizm, w trakcie której nie wybito ani jednej szyby.

Zabytki :

Hradczany

Siedziba władców Czech znajdowała się przez całe tysiąclecie na wschodnim cyplu wyniosłego wzgórza na lewym brzegu Wełtawy. Właśnie od zamku, czyli hradu, wzgórze i rozpościerająca się na nim dzielnica otrzymała swoją nazwę. Pierwszy drewniano-ziemny gród istniał tu już w końcu IX w. W powstałym na jego miejscu zamku rezydowali do 1306 książęta i królowie z dynastii Przemyślidów. Pod koniec tej długiej epoki budowla spłonęła (1303), a jej odbudowę przeprowadził już król, i zarazem cesarz niemiecki, Karol IV z nowej dynastii Luksemburgów. Ze swoich rodzinnych Niderlandów sprowadził mistrza Mateusza z Arras (1333-52), któremu zlecił wzniesienie nowej katedry Św. Wita i siedziby monarszej, godnej nowej roli Pragi, stolicy Świętego Cesarstwa Rzymskiego. Dzieło kontynuowali królowie jagiellońscy, zwłaszcza Władysław Rex-Bene (1471-1516). Z jego polecenia Benedykt Rieth von Piesting wybudował 1493-1502 ogromną tronową Salę Władysławowską, perłę późnego gotyku w środkowej Europie. Po kolejnym pożarze w 1541 Hrad odbudował w renesansowej szacie nowy pan Czech, przyszły cesarz, Ferdynand I Habsburg. W ogrodach zamkowych w latach 1534-63 powstał elegancki pawilon letni, nazwany Belwederem. Za rządów kolejnych Habsburgów, Rudolfa II i Macieja (1576-1619), zamek znów był siedzibą cesarską i wielkim ośrodkiem sztuk, w tym także alchemicznej. W 1618 zbuntowani Czesi (protestanci) dokonali na Hradzie słynnej defenestracji praskiej, wyrzucając przez okno przedstawicieli nowego króla Ferdynanda II, gorliwego katolika. Dało to początek wojnie trzydziestoletniej i upadkowi odrębności Czech. W połowie XVIII w. rezydencja praska została gruntownie przebudowana w stylu późnego baroku austriackiego z polecenia cesarzowej Marii Teresy. Po odzyskaniu niepodległości w 1918 na Hradzie urzędowali prezydenci Czechosłowacji, a od 1993 Czech.



Katedra św. Wita

Początki katedry praskiej, górującej z wysokości Hradczan nad miastem, sięgają początków X w., kiedy to za czasów św. Władysława wzniesiono niewielką rotundę Św. Wita. Katedra św. Wita jest nie tylko główną świątynią Zamku, ale również duchowym centrum i klejnotem architektonicznym w skali całego kraju. Złotą Bramę - kiedyś główne wejście do katedry - oddziela od nawy głównej przedsionek, który należy do najpiękniej zdobionych kamieniarką części świątyni. Najcenniejszą ozdobą zwieńczenia portalu Złotej Bramy jest mozaika, przedstawiająca Sąd Ostateczny: pośrodku widnieje postać Chrystusa, pod nim klęczące postacie patronów czeskich, a jeszcze niżej, po obu stronach, postacie Karola IV i jego żony Elżbiety Pomorskiej. Mozaikę wykonano w latach 1370-1371 (według projektu mistrzów włoskich) z drobnych kawałków kwarcu i szkła w 33 odcieniach kolorystycznych. Wieża katedralna ma 96,5 m wysokości; nakrywa ją renesansowy hełm zwieńczony złoconym Rześkim Lwem wysokości 3,5 m. W wieży tej znajdują się 4 dzwony, z których dzwon Zygmunt, odlany w 1549 roku jest największym dzwonem w Czechach.



Złota Uliczka

Zawdzięcza swą sławę malutkim domkom, w których mieszkali strzelcy zamkowi. Domki te dobudowane zostały pod koniec XVI wieku do wnęk zamkowych murów obronnych. Początkowo uliczka była zabudowana po obu stronach, tak że jej szerokość nie przekraczała miejscami jednego metra. W uliczce znajdowało się również więzienie żeńskie. Jedynie do legend należy twierdzenie, że za czasów Rudolfa II zamieszkiwali ją alchemicy, zajmujący się wyrabianiem dlań złota. Niestety, strzelcom zamkowym zapewne daleko było do wynalezienia czegokolwiek. W miarę jak traciła na znaczeniu ich profesja, osobliwe domki zaczęli zajmować różni rzemieślnicy, urzędnicy, dzwonnicy i kapelmistrze, a w latach późniejszych także praska biedota i element przestępczy. W XIX wieku niektórzy ludzie zaczęli doceniać romantyczny urok tego miejsca;w XX wieku uliczkę zamieszkiwało kilka wybitnych osób. W domu pod numerem 22 miał swoją pracownię Franz Kafka.



Most Karola

Słusznie uważany jest za perłę budownictwa średniowiecznego. Imię swego fundatora nosi dopiero od roku 1870. Przedtem nazywany byt Mostem Kamiennym lub Mostem Praskim. Tak jak wiele innych budowli gotyckich, również Most Karola miał swego poprzednika - kamienny Most Judyty (Judyta była żoną króla Władysława I). Most Judyty byt węższy i miał dużo potężnych szerokich filarów. W 1342 roku został zerwany pod naporem wielkiej powodzi. I tak 9 lipca 1357 roku Karol IV położył po stronie staromiejskiej kamień węgielny pod budowę obecnego mostu. Jego budowniczym stał się Peter Parler. Budowę mostu rozpoczęto w 1357 roku, a ukończono w początkach XV wieku. Most Karola ma 520 m długości i 9,5 m szerokości. 16 przęseł spoczywa na 2 podporach skrajnych, 12 filarach z fundamentami pod wodą i 3 filarach na wyspie Kampa. Od samego początku most posiadał nawierzchnię brukową. Początkowo był przyozdobiony jedynie prostym krucyfiksem, natomiast rzeźby dekorują most dopiero od XVII wieku.



Staromiejska Wieża Mostowa

Jest najpiękniejszą tego rodzaju budowlą w Europie. Wzniósł ją w 1380 roku Peter Parter, budowniczy katedry św. Wita. Prace związane z wystrojem wieży kontynuowano jeszcze w latach późniejszych. Wschodnia fasada wieży posiada bogatą dekorację rzeźbiarską. Gotycki tuk przejazdu zdobi 28 rozet. Nad tukiem umieszczone są herby ziem należących do Luksemburgów. Na wysokości l piętra znajdują się figury tronujących władców - Karola IV i Wacława IV, pośrodku między nimi posąg patrona mostu św. Wita, który jest także patronem Rzeszy i Królestwa Czeskiego. Prace te są wybitnymi dziełami rzeźbiarstwa gotyckiego z roku 1380. Na wysokości II piętra pod blankami z korytarzem mieszczą się wielkie okna, a w niszach rzeźby przedstawiające patronów Czech - św. Wojciecha i św. Zygmunta. Postaciom władców i patronów towarzyszy wszechobecny zimorodek. Zimorodek byt ulubionym symbolem Wacława IV, a poza tym także godłem łaziebników; stąd zrodziła się legenda o łaziebnej Zuzannie, która uratowała króla. W wieży znajdowała się brama, która - podobnie jak inne bramy w murach obronnych - zamykano żelazną kratą. Opuszczano ją w momentach grożącego niebezpieczeństwa. Doszło do tego m. in. w lutym 1611 roku, kiedy to na Pragę uderzyli Pasawianie. Po splądrowaniu Malej Strany spiesznie parli przez most na prawy brzeg Wełtawy, by ograbić także Stare Miasto. Powitani zostali wszakże spuszczoną kratą i ogniem broniących się prażan. W rezultacie Pasawianie nie zdołali się przedrzeć na teren Starego Miasta. Podobnie też wsławiła wieżę bohaterska obrona miasta przeciw napaści Szwedów w roku 1648. Jednakże ich natarcie oznaczało stratę wystroju tylnej fasady bramy. Wskutek szwedzkiego ostrzeliwania wieży jej dekoracja uległa takiemu zniszczeniu, że reszty ozdób musiano obtłuc, by zapobiec dalszym zranieniom.



Teatr Narodowy

Ma szczególne znaczenie dla narodu czeskiego. W połowie XVIII wieku Praga nie miała teatru, który grałby wyłącznie w języku czeskim, Wprawdzie mowę czeską można było usłyszeć na niektórych scenach teatralnych, ale tylko w określonych okolicznościach. Własnego budynku teatr czeski nie posiadał. W porywającej atmosferze, towarzyszącej procesowi uświadamiania sobie tożsamości narodowej, urządzano w całym kraju - pod hasłem "Naród sobie"-zbiórki środków na budowę własnego teatru. W 1868 roku położono uroczyście kamień węgielny pod nową budowlę. Gmach Teatru Narodowego wzniesiony został w stylu późnorenesansowym według projektu architekta Josefa Zitka. Budowę ukończono w 1881 roku, ale wkrótce potem, w trakcie prac wykończeniowych na dachu teatru, wybuchł przez niedbalstwo rzemieślników pożar, który strawił scenę i widownię. Z nowych składek społeczeństwa podjęto odbudowę teatru, którą ukończono w 1883 roku (według projektu architekta Josefa Schulza). Na uwagę zasługuje wystrój malarsko-rzeźbiarski gmachu teatru.



Plac Wacława

Plac Wacława jest dziś główną arterią praską, która w dzień i w nocy tętni życiem handlowym i kulturalno-towarzyskim. Jego nazwa związana jest z pomnikiem przedstawiającym św. Wacława w otoczeniu czterech patronów ziemi czeskiej(dzieło J. V. Myslbeka). Plac istniał już w średniowieczu, służąc jako targowisko zwane Końskim Targiem. Było to jedno z trzech targowisk, których utworzenie zainicjował Karol IV przy zakładaniu Nowego Miasta. Pierwotnie targowisko to - a później i plac - spełniało funkcje wyłącznie handlowe. Ale w miarę upływu czasu i zachodzących przemian społecznych, plac przeistaczał się w swego rodzaju trybunę publiczną, gdzie lud mógł wyrażać swoje zadowolenie czy też niezadowolenie. Wielokroć patrzył święty Wacław na burzliwe manifestacje tłumów zalegających plac. Do tych niezapomnianych zaliczyć należy z pewnością demonstracje, w czasie których domagano się przywrócenia niezawisłości narodowej oraz publicznie protestowano przeciwko każdej formie totalitaryzmu. Obok pomnika św. Wacława znajduje się symboliczny pomnik pamięci ofiar reżimów totalitarnych. Plac Wacława zamyka monumentalny gmach Muzeum Narodowego, wznoszący się w miejscu, gdzie niegdyś stała Brama Prokopa, zwana też Końską.



Kościół Panny Marii przed Tynem

Stanowi godną przeciwwagę Ratusza Staromiejskiego. Powstał pod koniec panowania Jana Luksemburskiego, a przy jego budowie zatrudniony byt od 1380 roku warsztat Parlera. 80-metrowe wieże nakryte są ostrym hełmem z czterema wieżyczkami. Między obiema wieżami wznosi się potężny późnogotycki szczyt (z roku 1463), którego wnęki mieściły niegdyś husycki kielich i posąg Jerzego z Podiebradów. Oznaczało to, że kościół Tyński należał do świątyń z zakorzenioną tradycją reformatorską. W kościele wygłaszali kazania poprzednicy Husa: Konrad Waldhauser, Jan Milic z Kromehza i Thomas Munzer, przedstawiciel radykalnego skrzydła reformacji niemieckiej. Po bitwie pod Białą Górą ów posąg został usunięty (1623 r.); zastąpiono go potem figurą Panny Marii. Jej aureolę wykonano ze wspomnianego kielicha husyckiego. W miejscu, gdzie wznosi się dziś kościół Panny Marii przed Tynem, stał niegdyś kościółek romański z roku 1135. Należał do Dworu Tyńskiego, gdzie zatrzymywali się obcy kupcy, przywożący do Czech przeróżne towary Przebudowano go wprawdzie w stylu wczesnogotyckim, ale w połowie XIV wieku ustąpił miejsca budowie nowej świątyni, którą wykończono dopiero na początku XVI wieku. Mistrzowskim wytworem architektonicznym jest północny portal kościoła, będący dziełem warsztatu Parlera.



Dom Miejski

Ten wspaniały gmach secesyjny, zbudowany w latach 1905-1911 według projektu Antonina Balśanka i Osvalda Polivki, wznosi się na pamiętnym miejscu. Właśnie tutaj stał niegdyś Królewski Dwór, rezydencja królów czeskich, założona przez Wacława IV w dobie, gdy znaczną część Zamku Praskiego zniszczył pożar. Również i kilku kolejnych władców zamieszkiwało na stałe ów Dwór na Starym Mieście; dopiero w roku 1483 Władysław II Jagiellończyk przeniósł swą siedzibę z powrotem na Zamek Praski. Później obiekty Królewskiego Dworu zmieniały swych właścicieli, stopniowo niszczały, aż wreszcie w 1903 roku zostały zburzone, a na ich miejscu zaczął wyrastać piękny gmach secesyjny, tworzący harmonijną kompozycję ze stojącą obok historyczną Bramą Prochową. Jego znakomitą architekturę secesyjną uzupełniają na elewacjach i we wnętrzach dzieła najwybitniejszych artystów czeskich tamtej doby. Nad portalem znajduje się wielka mozaika "Hołd składany Pradze", zaprojektowana przez Karela Spillara. Ten sam artysta jest autorem wystroju malarskiego Sali Smetany - centralnej części Domu Miejskiego oraz sali koncertowej. Ściany bocznych balkonów przyozdobione zostały alegorycznymi wyobrażeniami Muzyki, Tańca, Poezji i Dramatu, sufit sali - figuralnymi malowidłami pędzla Frantiśka Źeniska. Również inne pomieszczenia (z salonami włącznie) są bogato zdobione dziełami artystów, do których należeli m. in. rzeźbiarze: J. Maratka, L. Śaloun, J. V. Myslbek, czy malarze: A. Mucha, M. Svabinsky, J. Panuśka i M. Aleś.



Bazylika św. Jerzego

Jest drugim co do wielkości kościołem Zamku Praskiego. Dwie białe smukłe, ale różnej szerokości wieże z opoki, lśnią w panoramie Hradczan. Kamień węgielny pod budowę św ątyni - natenczas jeszcze rotundy - położył około roku 920 książę Wratysław (ojciec św. Wacława). W 973 roku Mlada, siostra Bolesława II, założyła przy kościele klasztor. To właśnie ona, wyświęcona w Rzymie, sprowadziła do Czech pierwsze zakonnice reguły św. Benedykta. Mlada zainicjowała także rozbudowę i przekształcenie romańskiej rotundy w trójnawową bazylikę. Na początku XIII wieku do południowej wieży dobudowano późnoromańską kaplicę św. Ludmiły. Południowy portal bazyliki (od strony ul. Jirskiej) ozdobiony jest reliefem przedstawiającym scenę walki św. Jerzego ze smokiem (autor - Benedikt Ried). Aczkolwiek barok definitywnie zaznaczył się w południowej fasadzie bazyliki, obecny wygląd nadali kościołowi Francesco Caratti (w 1671 roku) i Frantiśek Maximilian Kańka (w latach 1718-1722). Na fasadzie umieszczone są figury księcia Wratysława i ksieni Mlady.



Pałac Wystawowy

Pałac Wystawowy

Tereny Wystawowe. Został zbudowany w roku 1891 przez architekta Bedricha Munzbergera w związku z Jubileuszową Wystawa Krajową. W 1897 i 1898 roku dokonano przebudowy secesyjnej według projektu architektów B. Ohmanna i A. Dryaka. Ostatnie przekształcenia z roku 1907 są dziełem Josefa Fanty. W 1991 roku cały zespół został w uroczystym duchu zrekonstruowany (łącznie ze słynną fontanną Kriźika) z okazji Czechosłowackiej Wystawy Jubileuszowej 1991.



Orloj

Orloj-zegar ratuszowy Zegar ratuszowy.Wykonany został w 1410 roku przez zegarmistrza Mikulaśa z Kadania i astronoma Jana Śindela. W 1490 roku owa "cudowna machina" została przebudowana przez mistrza Hanuśa z Ruźy Figurki apostołów, które co godzinę ukazują się w okienkach Orloja, zostały zainstalowane dopiero w XVII wieku. W XIX wieku dokonano gruntownej naprawy zegara oraz umieszczono nową tarczę kalendarzową, będącą dziełem czeskiego malarza Josefa Manesa. Jednakże Orloj nie sprowadza się li tylko do figurek apostołów, Śmierci, Chciwości i Próżności; jest także wytworem wiedzy astronomicznej. Orloj pokazuje lata, miesiące, dni i godziny wskazuje wschód i zachód Słońca i Księżyca w znakach zodiaku. Jest rzeczą osobliwą, że w środku tarczy zegarowej widnieje Ziemia, wokół której krąży Słońce. Na praskim Orloju przedstawiono więc geocentryczną teorię budowy Wszechświata.

Brama Prochowa

Brama Prochowa

Zwana pierwotnie Nową Wieżą - zbudowana została po roku 1475 przez Mateja Rejska na koszt miasta. Wzniesiono ją na miejscu dawnej bramy (noszącej nazwę Obdarta), która była jedną z bram fortyfikacji staromiejskich. Inspirację i wzór dla Nowej Wieży (65 m wysokości) znalazł budowniczy Rejsek w Staromiejskiej Wieży Mostowej, będącej dziełem Petera Parlera. Również i Rejsek bogato ozdobił swą wieżę, z tym że nadał dekoracji wyraz bardziej niefrasobliwy. "Złoty wiek" tej wieży bramnej przypadł na czasy, kiedy w jej sąsiedztwie (w miejscu obecnego Domu Miejskiego) wyrastał Królewski Dwór (koniec XIV wieku) - rezydencja królów czeskich w dobie husyckiej. Gdy jednak Władysław II Jagiellończyk - który osobiście położył kamień węgielny pod budowę Nowej Wieży -przeniósł się stąd na Zamek, brama straciła swoją funkcję reprezentacyjną, a prace nad jej dalszą budową ustały, l tak wieża pozostała nie dokończoną budowlą, którą prowizorycznie zadaszone. Ciężki cios zadał bramie rok 1757, gdy Pragę oblegały wojska pruskie. Wtedy to wieża stała się składem prochu strzelniczego; od tego czasu zwana jest Prochową. Resztki pierwotnej dekoracji rzeźbiarskiej możemy obejrzeć na l piętrze wieży. W latach 1875-1886 architekt Josef Mocker dokonał renowacji Bramy Prochowej.